Lang geleden ging mijn zus trouwen. Door ons leeftijdsverschil, ik was pas 17, mocht ik nog geen officiële getuige zijn. Om mij toch te betrekken bij de huwelijksceremonie mocht ik de huwelijksakte voorlezen. Toen in 1995 was dat nog heel gewaagd en zeker geen vanzelfsprekendheid dat iemand, buiten de trouwambtenaar, deel uit maakte van de ceremonie. Ontzettend spannend maar ik was tegelijkertijd ook trots als een pauw! En dat was ook het moment dat het idee geboren werd en ik dit ooit ook zelf wilde doen.
Jaren later…..
Gekscherend heb ik al die jaren geroepen. “Ooit wordt ik trouwambtenaar!” En of ik echt serieus was op dat moment, of dat het een uitspraak was geworden die gewoon een beetje bij me was gaan horen, dat weet ik eigenlijk niet. Na honderden ervaringen, belevenissen, zelf trouwen, een prachtig gezin rijker en ‘alles’ op de rit, riep ik het weer een keer. Maar dit keer voelde het echt anders. In tegenstelling tot alle andere keren zocht ik dit keer wel uit hoe ik HET zou kunnen worden. En het is gelukt en hoe! Het is nog zoveel leuker dan gedacht.
Dichtbij
Het is zo bijzonder om even heel dicht bij te mogen komen. Om je even onder te dompelen in het leven van iemand anders. Om de rode draad te zien en de essentie van waar het allemaal om draait. En natuurlijk is er bij alle bruidsparen één grote overeenkomst, ze willen niets liever dan hun liefde bezegelen met een huwelijk. Niet om het mooier of beter te maken, maar nog net even iets completer. Als de spreekwoordelijke kers op de taart.
Toch zijn alle verhalen anders. Gevormd door het leven met al zijn mooie maar ook minder mooi kanten. Maar het blijft een bijzonder fenomeen dat twee mensen elkaar treffen, ze hetzelfde gevoel bij elkaar losmaken dat maakt dat je met elkaar het leven wil delen. Achteraf gezien voelt het bijna altijd of je op het juiste moment op de juiste plek was dat je elkaar tegenkwam. Door toeval of het lot. Het is maar net hoe je er naar kijkt……
Magie
En dat maakt de liefde zo mooi voor mij. Het heeft iets magisch. En dat heb ik misschien als 17-jarige ook al gevoeld. Niet geheel objectief natuurlijk omdat het om mijn bloedeigen zus ging. Alweer 3 jaar mag ik mezelf trouwambtenaar noemen. Bij elk huwelijk heb ik opnieuw dat magische gevoel van toen. En ook vandaag maakt mij dat zo trots als een pauw!
